Het politieke podium begint zo langzamerhand op een ware soapserie te lijken. Laat ik beginnen met dat ik mezelf niet lieer aan een politieke partij, maar wel bewonderaar ben hoe het spel daar gespeeld wordt. Het is zo lekker zichtbaar, en dat helpt mij weer om mensen er met andere ogen naar te laten kijken.We zijn allen als mens geboren, en daarmee hebben we ons geboorterecht verworven. We hebben het recht om te zijn. We hebben het recht over onszelf. We zijn onze eigen autoriteit. Zolang we ons blijven herinneren wie we zijn, en daar trouw aan kunnen blijven, leven we in vrijheid, in liefde, in waarheid.

Door mijn schuld…..‘Dit moet ik even verwerken… ik hoor wat je zegt, maar wat is dit lastig….’Ik zie de frons in zijn gezicht dieper worden, ogen die heen en weer schieten, emoties komenaan de oppervlakte, zijn handen verkrampen tot vuisten. Het is boosheid.‘Dus jij zegt dat als ik me gruwelijk irriteer aan het gedrag van mijn neefjes, en hun vaderdaar niks van zegt, dat het dan mijn eigen schuld is?’Speeksel komt met zijn woorden mee, zijn ogen vlammen.Ik blijf stil, laat de vraag en de man even tot rust komen. In een emotionele staat van zijn ishet lastiger om te luisteren.‘Nee, dat is niet wat ik zeg. Ik zeg alles wat er in jouw omgeving gebeurt en jouw persoonlijkraakt, dat is van jouw. Jij trekt het als het ware aan, als een magneet. En ieder mens magleren zijn verantwoordelijkheid daarvoor te dragen. Mag, hoeft niet, niemand hoeft van mijook maar iets te doen, te veranderen of te leren.’Hij kalmeert, het kwartje valt nog niet, maar dat is een proces. ‘Het is een proces denk ik’zegt hij dan. Ik glimlach, we hebben dezelfde gedachte tot ons gekregen. Geluksmomentjeszijn dat.Verantwoordelijkheid nemen voor jezelf. Dat kan lastig te bevatten zijn, omdat weslachtofferschap en daderschap dragen. Hij heeft dat mij aangedaan, of, ik heb die andergekwetst, etc.Zolang we deze rollen vasthouden, zullen we dit in onze werkelijkheid blijven ervaren. Eendader straffen we het liefst, verstoten we, en een slachtoffer krijgt zorg en aandacht. Maarzodra je gaat zien dat het een niet zonder het ander kan bestaan, begint zich iets te openen.Ook in jou. Ga voor jezelf maar eens na. Er is geen verschil. Echt niet. Zie het patroon.

''Aahhh, ja, stiekem was ik wel verliefd op hem.'' Zijn prachtige dansende golfende goudblonde haren, zijn twinkelende pretogen waar je spontaan blij van wordt. Heerlijk dansend over het toneel, omringd door de mooiste vrouwen, waarin hij je meeneemt in de wereld van de illusies. Je raakt in totale vervoering, door Hans. Hans Klok is namelijk een illusionist.

Maandagochtend start mijn dag met een inspirerende video van Enikö Papp, oprichtster van Biologika Nederland.

Een van de mensen die mij de laatste tijd inspireert is Karen Hamaker-Zondag.

Ik heb zelf kanker gehad. En mijn directe omgeving was zeer belangrijk tijdens mijn ziekte. Ieder was er voor mij op zijn of haar eigen manier. De een kookte elke week voor mijn gezin, een ander ging mee naar het ziekenhuis als ik chemokuren had. Een mooie kaart, iemand die een kaarsje opsteekt, een inspirerend boek of een grappige film. Alles helpt.